Dit weekend was ik bij mijn neefje en nichtje.  We vierden Sinterklaas.

Nichtje is 7 jaar en loopt, intellectueel, al behoorlijk voor op haar leeftijdsgenootjes.

Een heerlijk kind en ze houdt van een uitdaging. Maar nichtje slaapt moeilijk in. Al best lang.  ​​En vaak door een vol hoofd.

Toen zij ging slapen, mocht ik bij haar gaan zitten mét pen & papier.

Haar hoofd leegmaken.

Ik vertelde wat er allemaal in mijn hoofd zat, en tekende dit (lelijk én effectief!) mee.

​Daarna ging nichtje vertellen.
Over haar ochtend.

Over de brief van Sint & Piet. Over het samen eten met de familie. Over een moppermomentje. Over hoe de dag er morgen uit zou zien.
​Ik tekende met haar mee. 
​(Snel, niet mooi, maar wel duidelijk)​​​

Alleen maar laten vertellen, niets oplossen, alleen maar luisteren en tekenen.

Daarna zijn we alles nog 1 keer bij langs gegaan, met de vraag:
Wil je er nog iets over weten/ delen/ vragen? 

Nee? Dan een krul door de tekening

Ja? Vertel!

Het bleek dat ze nog 2 vragen had.  1 over​​​​​​​​​​​ het moppermomentje die middag. Ze had er nog een beetje last van. 

We konden het meteen bespreken en (weg) tekenen. 

En ze had nog een vraag:  Hoe ziet de dag er morgen uit? En zien we elkaar morgen nog even?  

Het mooie is dat haar moeder bij dit mooie momentje was. Superfijn, alleen al om het voorbeeld te laten zien! En ook het effect ervan.

En ja, daarna ging ze slapen. Lekker slapen. En ze vertelde de volgende ochtend dat het gelukt was! Het slapen was gelukt! 

#missiegeslaagd

Ondersteunend tekenen helpt elk kind, is mijn overtuiging. En elke jongere (elk mens!)

Als je hoogbegaafd bent (of er is een vermoeden van) dan is de connectie tussen hoofd en hart, het lijntje extra belangrijk. Om bij je kern te komen. Om dit te kunnen delen.

Ondersteunend tekenen werkt vanuit veiligheid. De tekeningetjes met gesproken taal geven houvast. Het is een eenvoudige manier en we kunnen het allemaal!!!

Echt waar!

Dat dit voorbeeld mooie inspiratie voor jou mag zijn!